Mylja eða mulið?

Eins og svo margir aðrir þá átti ég útivistardaga í sumar. Þar sem ég var á göngu í Þjórsárverum, nánar tiltekið við Nautahagajökul á leiðinni upp á Hjartafell, að ég sá smá stein og í honum var lítil hola og í holunni lág pínulítill steinn. Þessi litli steinn hafi með hjálp vinds og vatns tekist að bora þessa holu í stærri steininn. Svona eins og hálfgerð tannpína er. Það verður til hola út af ytri öflum sem nýta sér eitthvað til verksins.
Mér var hugsað til þess þarna, á leiðinni upp á Hjartafell,
þar sem ég var að kasta mæðinni, hvað það væri sem stöðugt væri að verki í mér sjálfum -borandi holu og sé borað nógu lengi þá verður komið gat í gegnum mig sjálfan. En um leið kom önnur og ólík mynd upp í huganum. Hvað ef steinarða sem væri að verki er ekki að hola mig að innan, heldur að eyða hægt og býtandi þeirri hindrun sem felst í því að taka ekki ábyrg á viðbrögðum mínum,
mylja það sem hindar innri breytingu sálarinnar.

Hvað þarf til að þú verðir betri manneskja!

Og svo hélt ég áfram göngu minni upp á sjálft fjallið -og las þar reyndar á toppinum upphaf Fjallræðunnar.
Á leiðinni niður sá ég svo eftir því að hafa ekki tekið steinaparið með mér á leiðinni upp á fjallið. Og nú er steinn öllum týndur. En hugsunin sem spratt af honum og þeim báðum, er núna þín. Hvor myndin hreif þig læt ég liggja milli steina en tengja vil ég huga þinn og þessar tvær myndir við guðspjall það sem fylgir vegna þess að þessi kafli sem geymir þennan texta Biblíunnar sem endar á þeim frægu orðu: Komið til mín, öll þér sem erfiðið og þunga eru hlaðin, og ég mun veita yður hvíld. Takið á yður mitt ok og lærið af mér því að ég er hógvær og af hjarta lítillátur og þá munuð þér finna hvíld sálum yðar.
Það er ríkt í tungutaki Biblíunnar að tefla fram andstæðum og með tíð og tíma þá hefur þessi túlkunarmáti tapast – að tala í andstæðum sem eru að finna í því eina og sama. Ekki að verið sé þá að tala um tvo aðskilda heima heldur að í þessu saman heimi eru tveir ólíkir pólar, svona eins og í einu batterí þá er plús og mínus en ekki eitt plús batterí og annað mínus batterí.
Aflið og mildin takast þannig á í manneskjunni.
Leiðin sem maðurinn getur fetað og er fær, er að fara að dæmi Jesú,
temja sig til hans ef þannig má að orði komast.
Kannski er þetta ekki ólíkt því að læra að sigla skútu. Og í mínu tilviki þá gerðist það hjá Siglingarklúbbinum í Nauthólsvík fyrir margt löngu þegar okkur stráknum var kennt að sigla beitivind- og svo siglir maður beitivind ef svo ber undir. Það er ekki bara hægt að láta berast með vindinum, jafnvel þótt skútan komist á góðan skrið með því móti. Að fresta því að taka stefnu í lífinu er einmitt að láta berast með vindinum.

Þetta er ákvörðun um HVER maður er og verður.
Þannig starfaði Jesús, þannig talaði hann við fólkið. Líka í dag þegar hann spyr hvað hann eigi að líkja löngu horfinn kynslóð við. Hún hlustaði ekki á sem skyldi en er nokkur breyting þar á orðin í dag? Er fólk ekki enn með líkum hætti? Kannski, en þarft þú að vera þannig líka? Nei þú þarft þess ekki, því þú veist að nærvera Jesú er trygg hverjum manni. Samþættingin þín við hann er greið.

Því þarftu að halda þér við Guð sjálfan og kosta miklu til, í þér sjálfri, svo af verði.
Og hér er allt undir, allt sem við hugsum, viljum og gerum.
Þess vegna snýr textinn að manni sjálfum fyrst og fremst.

Hvað ræður ferð þinni?

Sr. Axel Árnason Njarðvík